ഇത് എന്റെ ചെറുപ്പകാലത്തെ ഇപ്പോള്‍ ഓര്‍മിച്ചെടുക്കാന്‍ കഴിയുന്ന ഒരുകുഞ്ഞനുഭവം. വളരെ ആഗ്രഹത്തോടെ നെഴ്സറിയില്‍ (ഇപ്പോയാതെ LKG ) പോകാമെന്ന്‍ വീട്ടുകാരോട് ഞാന്‍ സമ്മതിച്ചു,അങ്ങനെ സ്കൂള്‍ ജീവിതത്തിലേക്ക് പുള്ളിക്കുടയും ചിത്രമുള്ള പുസ്തകവുമായി ഞാന്‍ എന്റെ വലതുകാല്‍ വെച്ചുകയറി .നെഴ്സറി യിലെത്തിയ എനിക്ക് മനസ്സില്‍ വരച്ചിട്ട ചിത്രങ്ങള്‍ കാണാന്‍ കഴിഞ്ഞില്ല, പകരം കരഞ്ഞു കണ്ണുനീര്‍ ചാലിട്ടൊഴുകുന്ന കുറെ കുഞ്ഞുമുഖങ്ങള്‍,കറുത്ത വസ്ട്രമാണിഞ്ഞ ടീച്ചറുടെ (അതൊരു ക്രിസ്ത്യന്‍ സ്കൂള്‍ ആണ് ടീച്ചര്‍ ഒരു കന്യാസ്ത്രീയും ) കയ്യില്‍ ഒരുവടികൂടെ കണ്ടപ്പോള്‍ എന്റെ മനസ്സ് ഒന്നു പതറി ,അതുവരെ മനസ്സില്‍ താലോലിച്ച എന്റെ കുഞ്ഞോര്‍മകള്‍ തകിടം മറിഞ്ഞു ,പുറത്ത് ജൂണിലെ അടഞ്ഞ മഴ തിമിര്‍ത്തുപെയ്യുന്നു അതിനനുസരിച്ച് എന്റെ കുഞ്ഞു സുഹൃത്തുക്കളുടെ കരച്ചിലും ഉയരുന്നു. അതിനിടക്ക് മഴയില്‍ കുതിര്‍ന്ന്‍ മൂലയില്‍ ചാരി വെച്ച എന്റെ പുള്ളിക്കുടയുമായ് ഒരു ടീച്ചര്‍ പുറത്തിറങ്ങി ഇതുകൂടെ കണ്ടപ്പോള്‍ നിശബ്ദമായി കിടന്ന എന്റെ ഹൃദയം പടപട പിടക്കാന്‍ തുടങ്ങി . ടീച്ചര്‍ തടിച്ച വടി മേശയില്‍ ഉറക്കെ അടിച്ചു കുട്ടികള്‍ നിശബ്ദരായോ എന്നറിയില്ല . എന്റെ മനസ്സിലെ ഒരുപാടു മോഹങ്ങള്‍ തകര്ന്നു വീണു .ടീചര്‍ കഥയും പാട്ടും ഒക്കെ നടത്തുന്നുണ്ടായിരുന്നു ഇതാര് കേള്‍ക്കാന്‍ എല്ലാരും നല്ല പാട്ടു പാടുകയല്ലേ കരച്ചില്‍ പാട്ട് .ഉച്ചയോടെ ക്ലാസ്സ് കഴിഞ്ഞു,ഉമ്മ എന്നെകൂട്ടാന്‍ പുറത്തുണ്ടായിരുന്നു. തകിടന്‍മറിഞ്ഞ മോഹങ്ങളുമായ് ഞാന്‍ വീട്ടിലേക്ക് നടന്നു
കാലം മാറി കോലം മാറി ഇന്ന്‍ വടിയില്ല , കണ്ണുരുട്ടല്‍ ഇ‌ല്ല പകരം ബലൂണും മിട്ടായി നല്കി സ്കൂളിലേക്ക് കടന്നുവരുന്ന കുരുന്നുകളെ പ്രവേശനോല്സവമായി തന്നെ വരവേല്‍കുന്നു. കളിച്ചു തിമര്‍ക്കുന്ന കുട്ടികളെ കാണുമ്പോള്‍ എനിക്ക് പഴയ ഓര്‍മ്മകള്‍ വരുമെങ്കിലും പുതിയ വിദ്യഭ്യാസ രീതി കുട്ടികള്‍ക്ക് ഒരുപാട് സ്വതന്ത്രം നല്‍കിയില്ലേ ?
0 comments:
Post a Comment